Ο Δηµητράκης απολαµβάνει ενθουσιωδώς το ψηφιακό παιχνίδι µέσα από την οθόνη του τάµπλετ του, καθώς τα ειδικά εφέ αντικαθιστούν τους µουντούς τοίχους και η µουσική επένδυση αντικαθιστά την βαρετή ησυχία του δωµατίου. Το κίνητρο δε, είναι έντονο, καθώς ανά τακτά χρονικά διαστήµατα, ο Δηµητράκης γίνεται ολοένα και πιο δυνατός, ανεβαίνοντας επίπεδα και κερδίζοντας πόντους. Παράλληλα, αγνοεί τα πάντα γύρω του· γκρεµίζει τα κλασικά παιχνίδια, προσπερνά την οµορφιά της φύσης και γυρίζει την πλάτη του στην κοινωνικοποίηση, διότι έχει την ψευδαίσθηση ότι έτσι γεννάται η πληρότητα και η ευτυχία του ανθρώπου. Όµως, σύντοµα πέφτει σε µια αντίφαση. Καθώς στέκεται αµίλητος και απορροφηµένος στον ψηφιακό του εθισµό, ακούει κάτι απρόσµενα ευχάριστο για τον ίδιο: γέλια! Γέλια από παιδιά, που παίζουν στην παιδική χαρά πίσω του! “Ιδέα µου είναι ότι είναι χαρούµενοι. Αποκλείεται να χαίρονται µε τόσο απλά πράγµατα, όπως τις κούνιες και τις τραµπάλες.”, πιθανόν να σκέφτεται ο ίδιος και συνεχίζει την πορεία του. Καθώς περνάει τη διάβαση, κοντοστέκεται διότι κάτι µέσα του σκίρτησε χαρωπά. Ρίχνει το τάµπλετ κάτω και τρέχει µε όλη του την ορµή προς την παιδική χαρά. Τα παιδιά τον αγκαλιάζουν µονοµιάς και όλοι µαζί σκαρφαλώνουν προς την κορύφωση του Ανθρώπου, την ευτυχία! Κι αφού σταθεί για µια στιγµή µόνος µε τον εαυτό του, αντιλαµβάνεται πόσο τυχερός είναι που βρέθηκε στο διάβα του η διάβαση και τον απάλλαξε από τη δυστυχία. “Μακάρι όλα τα παιδιά του κόσµου να µπορούσαν να περάσουν από αυτήν τη διάβαση.”, σκέφτεται πλέον, και ευτυχισµένος πια, χαµογελά!
Υ.Γ.: Στην απλότητα κρύβεται η ευτυχία… … και τα παιδιά του Ειδικού Σχολείου Πολυγύρου το ξέρουν καλύτερα απ’ όλους!
